Hoofdstuk 3
Tricky training
[Iran, 2001]
Terwijl vier sterke handen me in een ijzeren greep houden, kijk ik snel nog even om. Ik zie een militair het enorme metalen hek waardoor ik zojuist naar binnen ben getrokken sluiten. Ontsnappen is onmogelijk. De handen trekken me verder en duwen me op een bankje. Als ik eenmaal zit, zie ik een stuk of twintig in stevige, vaalgroene uniformen gestoken soldaten boven me uittorenen. Ze staren naar me, stoten elkaar aan, wijzen, en lachen besmuikt. Achter hun hoofden zie ik de lopen van geweren in de wolkenloze lucht steken. Daar zit ik dan in mijn strakke, glimmende, lycra hardloopkloffie. De soldaten praten tegen me, maar ze spreken Farsi en dat versta ik niet. Een vluchtige blik op mijn sporthorloge vertelt me dat het 7:44 is. Ik heb werkelijk geen idee hoe ik ooit weer door dat hek naar buiten zal komen, laat staan hoe ik mijn vlucht naar huis van die avond ga halen.
[...]
