Hoofdstuk 2
Alsjeblieft: je Cola!
[Myanmar, 2006]
[...]
Daar is hij weer, de keuze. Het voorspelbare en veilige, of het avontuur en het ongewisse? Wat zal ik doen? In alle opzichten is de rationele keuze voor het geduldig wachten tot we bij een station komen verre te verkiezen boven een drieste sprong tussen de Birmese bielzen. Maar ja, ik heb een tasje met eten en drinken waar Nana van op moet knappen bij me en die moet ik zo snel mogelijk bezorgen. En ik ben ongeduldig.
Tot mijn eigen verbazing grijp ik het plastic tasje goed vast, kijk uit naar een stukje zonder al te veel stenen naast de bielzen, en spring. De landing gaat goed, ik probeer de vaart van de trein die nog in me zit mee te nemen in mijn sprint. Het lukt me inderdaad harder te lopen dan de trein. Langzaam maar zeker werk ik me voorbij de voorkant van de laatste wagon. Ik zie de stang en het metalen trappetje van de één-na-laatste wagon voor me. Het is nu zaak die in te halen, en wel vóórdat we het hoogste punt van de brug bereiken en de trein meer vaart zal ontwikkelen. Centimeter voor centimeter lukt me dat ook. Als ik me onder de stang van de trap bevind, spring ik. Ik grijp het metaal met mijn rechterhand, terwijl in mijn linkerhand het plastic tasje vervaarlijk zwaait door de bruuske bewegingen. Als het plastic nu maar niet breekt – dan is alles voor niets geweest.
[...]
